22 نوامبر 2023- آلبومین، معمولاً در بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی برای اندازه گیری ظرفیت ترمیم زخم و وضعیت متابولیکی، اندازه گیری می شود. یافته های یک مطالعه که اخیراً در مجله Wounds منتشر شده است، نشان می دهد که تغییرات ماهانه از نورموآلبومینوری به هیپوآلبومینمی ممکن است بهبودی ضعیف تر زخم را پیش بینی کند.

محققان نوشتند: بنابراین، استفاده از آلبومین به عنوان یک شاخص زیستی برای توانایی ترمیم به مقادیر کمتر از حد طبیعی، محدود می‌شود. استفاده از این نشانگر آزمایشگاهی به عنوان یک مارکر ایده آل برای سوءتغذیه همچنان مبهم است و نیاز به بررسی بیشتر دارد.

زخم پای دیابتی(DFU)، عارضه ای پرهزینه برای بیماران دیابتی است و یکی از دلایل اصلی قطع پا در کشورهای توسعه یافته است. در میان بیمارانی که به دلیل عوارض DFU تحت آمپوتاسیون(قطع عضو) اندام تحتانی قرار می‌گیرند، میزان مرگ و میر 5 ساله برای آمپوتاسیون ماژور 56.6 درصد و برای قطع جزئی یا مینور 46.2 درصد است. اغلب برای جلوگیری از عفونت های تهدید کننده زندگی، قطع عضو مورد نیاز است.

پیش‌بینی نتایج زخم پای دیابتی، به بهینه‌سازی استراتژی‌های مدیریتی زخم کمک می‌کند. نشان داده شده است که نشانگرهای زیستی مختلف، از جمله HbA1c، هموگلوبین، آلبومین، سرعت رسوب گلبول قرمز، غلظت پروتئین واکنشی C، و تعدادگلبول‌های سفید (WBC) با پیامدهای طولانی مدت در بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی مرتبط هستند، اما مطالعاتی که به بررسی ارزش پیش بینی کنندگی کوتاه مدت روندها در این نشانگرها پرداخته باشند، محدود است.

برای پرداختن به این شکاف دانش، دکتر Lucian G. Vlad، و همکارانش از مرکز پزشکی دانشگاهی و سیستم بهداشتی Atrium Health Wake Forest Baptist، به بررسی ارتباط بین غلظت آلبومین در طول یک دوره درمانی 12 هفته ای با اندازه و پیامدهای زخم پای دیابتی پرداختند.

محققان فرض کردند که غلظت پایین آلبومین در زمان معاینه ی زخم با پیامدهای بدتر در 12 هفته درمان مرتبط است. آنها همچنین فرض کردند که روند کاهشی غلظت آلبومین با بهبودی ضعیف تر (که با افزایش اندازه زخم تعریف می شود) در مقایسه با روند پایدار یا افزایشی غلظت آلبومین، مرتبط است.

برای این منظور، محققان یک بررسی گذشته‌نگر از 793 بیمار انجام دادند که بین سال‌های 2010 تا 2022 به مرکز مراقبت از زخم و هایپرباریک در باپتیست اتریوم هلث ویک فارست، مراجعه کرده بودند. شصت و دو بیمار معیارهای ورود به این مطالعه را داشتند. طی یک دوره درمانی 12 هفته ای، داده های مربوط به اندازه زخم و مقادیر آلبومین بطور ماهانه جمع آوری شد.

یافته های این مطالعه به شرح زیر است:

· مقادیر آلبومین اولیه بین بیمارانی که زخم آنها تا هفته ی دوازدهم بهبود یافت، در مقایسه با بیمارانی که زخم آنها بهبود نیافته بود، تفاوت معنی داری نداشت.

· نسبت بهبود یافته و میانگین اندازه ی اولیه زخم در بیمارانی با حداقل 1 مقدار هیپوآلبومینمی (کمتر از 3.0 گرم در دسی لیتر) تفاوت معنی داری با بیماران با سطح آلبومین طبیعی نداشت.

· اندازه ی زخم بیمارانی که از نورموآلبومینمی به هیپوآلبومینمی گرایش داشتند، در مقایسه با بیمارانی که تغییرات آلبومین آنها در محدوده طبیعی بود به طور قابل‌توجهی افزایش یافت(به ترتیب 0.04 سانتی‌متر مربع و 1.177- سانتی‌متر مربع).

· تغییرات ماهانه در آلبومین ارتباط ضعیفی با بهبود زخم داشت(r=0.144)، و روندهای کاهشی شدید آلبومین (بیش از 0.5 گرم در دسی لیتر در ماه) با افزایش اندازه زخم در مقایسه با روندهای پایدار یا مثبت، ارتباط نداشت.

محققان نتیجه گیری کردند که کاربرد آلبومین به عنوان یک شاخص زیستی برای پیش بینی توانایی ترمیم کوتاه مدت، محدود به مقادیر کمتر از حد طبیعی، است.

منبع:

https://medicaldialogues.in/diabetes-endocrinology/news/hypoalbuminemia-tied-to-worse-wound-healing-in-patients-with-diabetic-foot-ulcers-study-120211